Życie Pi: Młody człowiek i może

Życie Pi

RECENZJA

Przy okazji recenzji „Atlasu chmur” napisałem krótką refleksję na temat „filmów z ideą”. Że prawie zawsze są kontrowersyjne, że prawie zawsze opinie o nich są skrajne – od prawdziwego zachwytu, po zmieszanie z błotem i nazwanie „wydmuszką”. 

„Życie Pi” Anga Lee również jest filmem z ideą. Reżyser na nic nie czeka, nie patyczkuje się, nie wprowadza nas długo – już od początku zadaje fundamentalne pytania dotyczące religii, a my czujemy się nieswojo, bo to, w większości przypadków, zwiastuje nieuchronną katastrofę i taki poziom "natchnienia", który trudno jest znieść. 

Jak było z Arką Noego przypominać nikomu nie trzeba. Tutaj Noe ma na imię Piscine i przebywa w szalupie ratunkowej, na środku Pacyfiku z tygrysem, hieną (jak wiemy z „Króla Lwa” są to bardzo złe zwierzęta!), zebrą i orangutanem, po katastrofie statku, w którym zginęła cała jego rodzina. Jako, że Pi jest wierzący (jest chrześcijaninem, muzułmaninem i hinduistą jednocześnie), twierdzi, że Bóg (w jakiejkolwiek formie) pomoże mu przetrwać tę sytuację bez wyjścia.

Rozważań o religii, filozofii i naturze człowieka jest tu oczywiście bez liku. Są momenty, w których Pi wątpi i nie potrafi zrozumieć, dlaczego to wszystko mu się przytrafiło, ale jednocześnie jego wiara wciąż jest gorliwa. Taka swego rodzaju przypowieść o człowieku wystawionym na bardzo ciężką próbę.

Przez cały film miałem wrażenie, że Ang Lee nakręcił manifest religijny - moje obawy, co do "natchnioności" filmu się sprawdzały. Aż do jednej z ostatnich scen, która jest przewrotna i stawia znak zapytania na temat tego, co widzieliśmy i myśleliśmy o filmie. Przyznam, że to posunięcie było jednym z najjaśniejszych momentów tej historii.

A sama historia dłużyła mi się niemiłosiernie. Wiem, że miała być po części metaforyczna i zmuszająca do refleksji, ale nie porwała mnie w ogóle. Opowiadana jest w bardzo powolny sposób - ciągle na ekranie widzimy Pi i tygrysa (poza koszmarnymi momentami, gdy przenosimy się do czasów, w których starszy Pi opowiada tę historię pisarzowi. Rafe Spall wcielający się w tę rolę jest po prostu tragiczny. Nie znoszę oglądać na ekranie człowieka, który w każdej sekundzie, w której pojawia się na ekranie ma wiecznie nawiedzoną, zbolałą minę. Tragedia!) Paradoksalnie, w tej powolnej narracji kryje się coś, co stanowi o największej zalecie „Życia Pi”.

Mianowicie – zdjęcia. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że „Życie Pi” to jeden z najładniejszych filmów ostatnich lat. Claudio Miranda wykonał genialną robotę i nie wyobrażam sobie, żeby w nocy 24. lutego nie postawił statuetki Oscara na swoim kominku. Film jest olśniewający. Naprawdę – trudno oderwać oczy od ekranu w takich scenach jak wtedy, gdy woda niemal łączy się z niebem bez wyraźnej granicy, gdy Pi spogląda w dół, w otchłań niesamowicie przejrzystej wody. Zresztą – trudno tu wyróżniać jeden konkretny kadr, bo wtedy trzeba byłoby pominąć mnóstwo innych, równie dobrych i olśniewających. Zastanawia mnie tylko, ile w tym zasługi samego operatora - Claudio Mirandy, a ile speców od technologii. Ile tu "prawdziwych" zdjęć i uchwyconego piękna, a ile spośród nich jest komputerowo polepszonych. 

„Życie Pi” to film genialny wizualnie i słabo angażujący emocjonalnie swoją historią. Momentami bardzo przynudza, a cała filozoficzna otoczka, w którą obraz został wtłoczony jest męcząca i nieco naiwna. Choć przyznać trzeba, że jednocześnie, dzieło Anga Lee jest prawdziwą ucztą dla oczu i jednym z najpiękniejszych obrazów w ostatnich latach. Gdyby nie genialne zdjęcia, oceniłbym film oczko-dwa niżej.

zdjęcia: http://www.filmweb.pl , http://www.slate.com , http://www.expedientmeans.files.wordpress.com